Της Μαριλένας Γυφτέα
Πολιτικής Επιστήμονα
Δημοσιογράφου
Και να ’μαστε λοιπόν… Μετά από μια έντονη προεκλογική περίοδο, με τέσσερις κάλπες προ των πυλών, να αποφασίζουμε -εξασκώντας το ύψιστο δημοκρατικό μας δικαίωμα- ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν από το χωριό μέχρι και τις Βρυξέλλες.
Δυστυχώς όμως -για ακόμα μια φορά- ψάχνουμε την μπάλα που χάθηκε. Από τη μία ο “Κλεισθένης”, με τις δεκάδες υποψηφιότητες δημάρχων και συμβούλων και το βομβαρδισμό πληροφόρησης για τη γνωστοποίηση της υποψηφιότητας, και από την άλλη η εκ νέου υποβάθμιση των ευρωεκλογών αλλά και των προσώπων που επιθυμούν να μας εκπροσωπήσουν ως χώρα στο όργανο που λαμβάνει τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για ολόκληρη την Ευρώπη. Και ξέρουμε όλοι μας πια πόσο σημαντικές είναι για εμάς αυτές.
Με ελάχιστη ενημέρωση για προγράμματα και σχεδιασμό, καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε τους άριστους, τους ικανούς, με τα αγαπημένα μας πλέον μέσα κοινωνικής δικτύωσης να χρησιμοποιούνται από τους ενδιαφερόμενους και τα παρακλάδια τους περισσότερο για να διχάσουν και να πολώσουν, παρά για να ενημερώσουν και να προβληματίσουν. Και όλα αυτά ενώ για δέκα και πλέον χρόνια έχουμε περάσει ως χώρα τα πάνδεινα σε οικονομικό, κοινωνικό, αξιακό αλλά και πολιτικό επίπεδο.
Μάρτυρες μιας Ελλάδας όπου οι νέοι, ως σύγχρονοι μετανάστες, αναζητούν στο εξωτερικό ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, μιας Ελλάδας που βασίζει την επιβίωση της σε ευκαιριακές επιδοματικές πολιτικές, μιας Ελλάδας «γερασμένης», όπου το δημογραφικό την απειλεί ως πυρηνική βόμβα στα θεμέλιά της. Αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Αυτοί ζουν το δικό τους, προσωπικό survivor κάθε μήνα, περιμένοντας την ανάπτυξη που έρχεται από κάπου… μακριά και πάει λέγοντας.
Κοινότητες, Δήμος, Περιφέρεια και Ευρωκοινοβούλιο… ας αφιερώσουμε αυτές τις δυο ημέρες λίγο χρόνο για την ενημέρωσή μας, έτσι ώστε να αναδείξουμε περαιτέρω αυτούς και αυτές που μπορούν πραγματικά να προσφέρουν, μέσω των γνώσεων, των εμπειριών, της ανιδιοτέλειας, της διάθεσης για συνεργασία και συνέργειες, της ικανότητας να συνθέσουν.
Αυτούς που έχουν κοστολογημένη στόχευση και δεν τάζουν «λαγούς με πετραχήλια», μακριά από τον εγκλωβισμό μας σε κοινωνικές ή οικογενειακές υποχρεώσεις.
Αυτούς που θα δουλεύουν πραγματικά για όλους εμάς, πηγαίνοντάς μας ως σύνολο στην επόμενη μέρα με το κεφάλι ψηλά.
Λένε πως ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.
Ισως να έχουν και δίκιο. Ας σκεφτούμε διπλά λοιπόν αυτή τη φορά… μια για εμάς και μια για το μέλλον αυτού του πολύπαθου τόπου.
Πάθαμε…
Πήραμε το μάθημά μας;